ХХ аср ўзбек адабиётининг атоқли
намояндаси Асқад Мухторни билган кишиларнинг деярли ҳаммаси, жумладан, танқидчи
Наим Каримов ҳам санъаткорнинг «Оқибатли дўстлари кам бўлганидек, оқибатли
шогирдлари ҳам қарийб бўлмаган» («Қаранг: Асқад Мухтор. Уйқу қочганда… Т.,
«Маънавият», 1997 й. 30 бет)лигини, унинг «бутун ҳаёти давомида бирдан-бир
дўсти китоблар бўлгани»ни таъкидлайдилар.
Минг шукрки, адибнинг шогирдлари бор
экан. Улар «бениҳоя ориф ва камсухан инсон»ни, «устоз билан кечган
мулоқотларни» бугун эслаб, соғиниб ҳикоя қилишни бошладилар. Улардан бири
ёзувчи Нусрат Раҳматдир, унинг «Асқад Мухтор дедилар» (Т. «Чўлпон» нашриёти,
2003 йил) номли охори кетмаган бадиасидир.
