САРҲИСОБ - 6

8-феврал куни набирамиз Парвинанинг фотиҳа тўйи бўлиб ўтди. У,  иккинчи қизим - Дилафрўзнинг фарзанди. Ёши - 18 да. Коллежни битириб, Ёшлар марказида ишлайди.Ўтган йил олий мактабга киролмади.

   Парвинанинг  эртароқ турмушга чиқишига монелик қилмадик. Баръакс,  ота-онасини шунга даъват этдик. Боиси: илк эвара кўришга бўлган истагимиз устун келди. Бунинг устига, қуда томон дилимизга “жиз” этди.

   Бўлажак қуда авлодини ёшлигимданоқ биламан. Зеро, ургутлик  Набиевлар кўпчиликка таниш. Шўролар даврида улар катта лавозимларда ишлашарди. Бўлажак куёвнинг отаси фалсафа бўйича профессор Фарҳод Набиев билан йиғилишларда учрашиб турамиз.  Унинг эгизак ўғиллари - Ҳасан, Ҳусан Лондонда иқтисодчилик курсида таълим олишаркан. Иккаласини бирайўла тўй қилишмоқчи экан. Ҳусан билан Парвина учрашишди ва бир бирига маъқул бўлди.

   Унаштириш тўйи “Афсона” ресторанида  ўтди. Тахминан 300 кишига зиёфат бериб,  нон синдиришди. Ҳаммамиз ўша ерда бўлдик.

 Бу ўринда қизимиз Дилафрўз,  куёвимиз Ашраф ва уларнинг хонадони ҳақида ҳам маълумот бермасак, суҳбатимиз тўмтоқ бўлиб қоладигандай.

   Ўтган асрнинг етмишинчи йилларида “Қишлоқ ҳақиқати” газетасининг мухбири сифатида Ғаллаоролга боргандим. Меҳмонхонада аллақандай зарур мақолани қоғозга тушираётганимда,  мендан ёши жилла каттароқ киши кириб келди. У менинг ҳамхонам эканлигини дарҳол фаҳмладим. Биз енгилгина саломлашдик. “Меҳмон юринг, чой ичиб келамиз”, деди у бир оздан кейин.  Мен ишим кўплигини айтиб, узр сўрадим. Ҳамхонам бирор соатдан кейин кириб келди. “Меҳмон, концерт бор экан, иккита билет олдим”,  деди ўзини каминага яқин тутиб. У кишининг гапидаги тожикча лаҳжани сезиб қолдим ва қаердан эканлигини сўрадим. “ Самарқанд районидан”, деди  шеригим. “ Мен ҳам ўша ердан” жавоб бердим ва бир беихтиёр тожикча гаплашиб кетдик.

   Ҳамхонам Садри ака Аҳмедов билан йўлма-йўл ва концерт бошлангунча гаплашдик. Бу ерга  маҳаллий саноат бўлими бошлиғи бўлиб келган экан. Гилам тўқиш, ҳалвопазлик цехларини ишга туширибди.

   Орадан тўрт беш йиллар чамаси вақт ўтгач, Садри ака ҳам қайтиб келди ва районимизда ишга жойлашди. Уйларига меҳмон бўлдим ва у кишининг саксондан ошган отаси билан танишдим. Бу отахонни Ҳожи Аҳмад бобо дейишаркан. У киши октябр инқилобидан олдин карвон билан Маккаи Мадинага бориб келган эканлар. Буёғи бир оз эртакка ҳам ўхшаб кетади. У кишини тоғаси олиб борган экан. У ердан қайтиб келишда,  жияни касалланиб қолибди. Карвонбоши болани ўлатга дучор бўлганлигини тахминлаб, уни ташлаб кетишни буюрибди. Тоға худонинг зорини қилиб,  ёлворса ҳам қулоқ солмабди. “Ундай бўлса, мен ҳам у билан қоламан, дебди тоға. Қарангки, касаллик тоғага ҳам юқиб, ўша ерда жон берибди. Болани чўпонлар топиб олиб, кучга киритибдилар. Орадан бир неча йиллар ўтиб, ҳожи Аҳмад қайтиб келибдилар.

Ҳожи Аҳмад бобо юз ёшдан ошгандан кейин инсульт бўлдилар. Садри ака билан янга у кишига узлуксиз меҳрибонлик кўрсатганларидан хабардорман. Садри ака оталарининг соқолини тарашлаб қўяр, ҳаммомга киритиб ювинтирар ва бу заруратларни ихлос, меҳр билан амалга оширарди. Бўлажак куёвимиз Ашраф бобосининг ёнларидан кетмас, у кишининг истакларини нигоҳлариданоқ фаҳмлаб оларди.

   Хуллас, шу оила билан қуда бўлдик. Кейинроқ Садри ака ҳам Ҳажга бориб келдилар. Ҳозир у киши ҳам тўшакка михланиб қолган. Тўрт йил олдин  миясига қон қуйилди. Кейин янга ҳам касалланиб қолди. Қизимиз Дилафрўз ТВдан бошловчи эди. Ишдан чиқиб, беморларга қарашадиган бўлди.  Ашраф ҳам фарзандлар, шу жумладан Парвина  ҳам беморлардан узоқлашишмайди. Оила шаҳардан ҳам уй олган. Қишда “дом”га кўчиб келишади.

   Мен бу хонадонда бўлганимда оқибат ва инсон қисматлари ҳақида ўйлаб қоламан. Бизнинг ҳар биримизни қандай кунлар кутаётганидан бехабармиз. Тўшакка михланиб қолишдан, илоҳим Худонинг  ўзи асрасин. Мабодо шундай бўлиб қолса, меҳрибон ўғлимиз, келинимиз, набирамиз борми?

   Хуллас, шунақа гаплар. Ана шу беморлар дуосини олган Парвина ҳам бахтли бўлар, деган умиддамиз! Зеро, Худодан  илтижомиз ҳам шудир!