ДАР САНАТОРИЯ

 

Агар ба оромгоҳи деҳаи Обигарм,  ки  дар баландии ду санг болотар  аз деҳа ба қаторкӯҳҳои Туркистон пайваст шуда  рафтааст баҳо доданӣ бошем,  хеле оддӣ ва мӯъҷаз будани онро  ба эътибор гирифтанамон лозим аст. Онҳое, ки дар истироҳатгоҳҳо, курорт ва санаторияҳои шаҳрҳои дигар шудаанд, ба ин  ҷой омада рӯй турш карданашон ҳеҷ гап не.

         Деворе ки тақрибан ба қади одам баробар аст, аз калла барин сангҳои калон-калон, бе  истифодаи лой ва семент қад рост кардааст,  ба назари кас амонат, ҳоло ҳозир  ғелида мерафтагӣ барин менамояд. Дарвоза аз химча сохта шудааст. Аниқтараш, қисми дохилии он ҳамчун сабат бофта шуда, атрофаш аз химчаҳои тут бо доираҳо, дар мобайнаш аз навдаҳои  қаҳваранг (шояд аз навдаҳои гелос ва ё олуча бошад)  тартиб дода шуда, нақши  на он қадар ба шакли дил  монандро дорад. Ин ба баъзеҳо осори атиқаи ҳунармандиро хотиррасон кунад,  ба одамони дигар ҳамин тавр як чизи оддии аз ночорӣ бунёдшуда ба назар мерасад. Хонаҳо ҳам паст, бетартиб. Шифт ва девори айвонҳои тобистона ҳам аз бӯрё тартиб дода шудааст.

ХАЁЛОТИ НОХУШ

 

         Оё  мардеро, ки  солаш аз ҳафтод гузаштаасту (аниқтараш ҳафтодучаҳорсола шудааст) қаддарози лоғар, мӯйҳои сараш каму сафедгашта, сохта будани дандонҳояш аён, ҳангоми роҳ гаштан каме лангида, эҳтиёткорона қадам мемонад, чашмонаш  хира  ва  аз зери айнак андак маҳзунона нигоҳ мекунад, ба дидан сокин, хотирҷамъ  намояд ҳам, зуд асабӣ мешавад, серҷаҳл, беморнамо, тез оташгирандаро пеши назар оварда метавонед?

         Ана ҳамон кас ман ҳастам.

         Каминаро Ваҳоб Кабирович Кабиров мегӯянд.

         Ҳамсолони ман одатан,  бо таърифу тавсифи корҳои пешинаашон, худро ба минбару раёсат задан, ҳудаю беҳуда  ба  ҳаққи ҳукумат мадҳу сано гуфтан, дар сари тобут ваъз гуфтан, хотираҳо, баъзан шеър навиштан моил мешаванд. Ин чизҳо муоқибили табиати ман аст.  Худо ниоҳ дорад! Ҳатто ба ибораҳои  “бахти куҳансолӣ”, “бобои нуронӣ”, ки газетачиҳо мегӯянд,  бо киноя ва писханд нигоҳ мекунам; барои ман инҳо ибораҳои кӯчагӣ ва носамимӣ менамоянд.  Илоҳо роҳгум шавад,  нақли баъди ҳафтод  “Старость не радость”  (Пиронсолӣ хурсандӣ нест) гуфтани русҳо бо мазмуну моҳияти худ дари ҳамаро нохуш  кӯфтан мегирад. Ҳатто бемориҳо,  хотираҳои нохуш, фикрҳои ногаҳонӣ дар бораи марг ва дигар оҷизиҳо ба лаззат гирифтани ту аз таровати баҳор, оҳангҳои сеҳрангези мусиқӣ,  тамошои чеҳраҳои нозанин халал мерасонад.

ХЕШУ ТАБОРӢ ЁКИ ФАЛСАФАИ ВАДИМ

                      (Ҳикоя)

             Ба Юсуф Абдуллоев бахшида мешавад.  

  Ҳамаи ин дилсиёҳӣ аз ҳамон шанбеи нохуш, ки  аз бинии  Кӯҳзод хун шорида буд,  оғоз ёфт. Аввал худаш ҳам,  дигарон ҳам ба  ин  эътибори ҷиддӣ надоданд. Аммо хун наистод. Ба биниаш пахта монд. Сарашро боло карда хобид – хун ба ҳалқаш гузашта аз даҳонаш омад. Соҳибкор “ёрии таъҷилӣ” даъват кард. Духтур кордон  будааст – сари ӯро боз ҳам баландар карда хобонд, ба биниаш  пахтаи ба пероксиди водород намкарда,  ба паҳлуяш латтаро ба оби хунук  тар карда монда буд, ки  хунравӣ бозистод. Баъд вай фишор хунро чен кард.

  - Дар ҷояш, - гуфт ӯ худро сабук ҳис карда. – Биниатонро ба ягон  ҷой зада нагирифтед? Наменӯшед? Намекашед?

  Ӯ бо маънои инкор сар ҷумбонда истод. – Ба гармо нагардед, биниатонро сахт наафшонед, - гуфт духтур,  рафта истода. Агар боз хун равад, ба хобонидан рост меояд. Ҳангоми бемории ҷигар низ ҳамин хел шуданаш мумкин. 

БОМБА ҚЎЙИЛГАН ҚАВАТ

   Самарқанднинг Гагарин кўчасидаги собиқ марказий авиакассадан жануб томонга қараб, тахминан беш юз метрлар ўтсангиз,  чорраҳа чиқади. Бурчакда беш қаватли, ғиштли бино бор.  (Гагарин 128). Бу иморат Иттифоқ даврида ёш оилалар учун мўлжаллаб қурилган бўлиб, энсиз, олд қисми айвонли, бир ёки икки хоналидир. Бинонинг биринчи ва иккинчи қаватида  хусусий клиника жойлашган.  Унинг пешонасида эса “Som So’zani Plus medical klinic” деган ёзув бор.

   Аммо бугунги дардли монологимиз биринчи ва иккинчи қаватдаги шифохона ёки ҳақида эмас, ҳамма−ҳамма мамлакатлар, миллатларда ҳам энг манфур ҳисобланган қабоҳат хусусидадир.
   Ана шу юқори қаватдаги уйларнинг анчагинаси эгасиз эканлигини уларнинг деразалари ойнасиз, синиқлигидан ҳам англаш мумкин. Магарам, бу хоналарни текинга беришса ҳам, жилла ор−номусли одам мазкур бинога қадам қўймади.

АМАКИ ХИРСКАШ

 

Нусрат РАҲМАТ

(Ҳикоя)

— Мо қад-қади дарё  меравем, — гуфт хӯҷаин.

Хирс чун одат чизе нагуфт. Сукут аломати ризо буд.

Онҳо лаб-лаби шоҳкӯчае мерафтанд, ки ҷараёни ҳаракати мошинҳо лаҳзае ҳам қатъ намегардид, роҳашонро дигар карданд: ба соҳили дарё гузашта, ба боло ҳаракат каранд. Ин номусоид ва душвор буд: аз пеш ботлоқҳои зиёд ва тӯқайзорҳҳо мебаромаданд ва  аз болои онҳо ё аз паҳлӯяшон гузаштан лозим меомад. Дар соҳил чизҳои хӯрданбоб ёфт мешаванд — санҷид, олучаи ёбоӣ, себ... Баъзан аз рӯ ба рӯйи онҳо чайлаҳои деҳқонон баромада мемонд, онҳоро бо нон, харбуза ва дигар хӯрокиҳо зиёфат мекарданд. Ва хирс нафсашро бо решапояҳои гуногун, тухми паррандаҳо ва ҳайвонот қонеъ мегардонд.

Аз хӯҷаин ҳамеша бӯи нон меомад (ӯ дар миёнаш нон баста буд). Саховатманду хушфеъл буд хӯҷаин: камарбандашро кушода, ба миёна мегустарид ва онҳо нонро дар об тар карда мехӯрданд.