(Ҳикоя)
Ба Юсуф Абдуллоев бахшида мешавад.
Ҳамаи ин дилсиёҳӣ аз ҳамон шанбеи нохуш, ки аз бинии Кӯҳзод хун шорида буд, оғоз ёфт. Аввал худаш ҳам, дигарон ҳам ба ин эътибори ҷиддӣ надоданд. Аммо хун наистод. Ба биниаш пахта монд. Сарашро боло карда хобид – хун ба ҳалқаш гузашта аз даҳонаш омад. Соҳибкор “ёрии таъҷилӣ” даъват кард. Духтур кордон будааст – сари ӯро боз ҳам баландар карда хобонд, ба биниаш пахтаи ба пероксиди водород намкарда, ба паҳлуяш латтаро ба оби хунук тар карда монда буд, ки хунравӣ бозистод. Баъд вай фишор хунро чен кард.
- Дар ҷояш, - гуфт ӯ худро сабук ҳис карда. – Биниатонро ба ягон ҷой зада нагирифтед? Наменӯшед? Намекашед?
Ӯ бо маънои инкор сар ҷумбонда истод. – Ба гармо нагардед, биниатонро сахт наафшонед, - гуфт духтур, рафта истода. Агар боз хун равад, ба хобонидан рост меояд. Ҳангоми бемории ҷигар низ ҳамин хел шуданаш мумкин.