АМАКИ ХИРСКАШ

 

АМАКИ ХИРСКАШ

 

Нусрат РАҲМАТ

(Ҳикоя)

— Мо қад-қади дарё  меравем, — гуфт хӯҷаин.

Хирс чун одат чизе нагуфт. Сукут аломати ризо буд.

Онҳо лаб-лаби шоҳкӯчае мерафтанд, ки ҷараёни ҳаракати мошинҳо лаҳзае ҳам қатъ намегардид, роҳашонро дигар карданд: ба соҳили дарё гузашта, ба боло ҳаракат каранд. Ин номусоид ва душвор буд: аз пеш ботлоқҳои зиёд ва тӯқайзорҳҳо мебаромаданд ва  аз болои онҳо ё аз паҳлӯяшон гузаштан лозим меомад. Дар соҳил чизҳои хӯрданбоб ёфт мешаванд — санҷид, олучаи ёбоӣ, себ... Баъзан аз рӯ ба рӯйи онҳо чайлаҳои деҳқонон баромада мемонд, онҳоро бо нон, харбуза ва дигар хӯрокиҳо зиёфат мекарданд. Ва хирс нафсашро бо решапояҳои гуногун, тухми паррандаҳо ва ҳайвонот қонеъ мегардонд.

Аз хӯҷаин ҳамеша бӯи нон меомад (ӯ дар миёнаш нон баста буд). Саховатманду хушфеъл буд хӯҷаин: камарбандашро кушода, ба миёна мегустарид ва онҳо нонро дар об тар карда мехӯрданд.

 НОХУШ  МАНЗИЛГОҲ

     Мухбирлик - ёзувчи учун энг яхши мактаб. Газета, журнал, телевиде-ние ёки радиода ишласангиз, - касбу кор тақозаси билан қаерларга бош суқ-майсиз, кимлар билан мулоқотда бўлмайсиз?!

     Вилоят газетасида ишлаб юрган пайтларимда жасадлар қаторлашти-риб қўйилган моргга ҳам; жиннихона, қамоқхонага ҳам кириб чиқишимга тўғри келган.

     Моргга кирганимни эсласам, ҳамон этим жўнжикиб кетади.

         Шифохона этагида жойлашган бу пастқам бино ўша пайтларда жуда хароб бўлиб, пойдеворидаги ғиштлар емирилган, шувоқлари кўчиб кетган эди. Бу бинони таъмирлашди, мармар қопламалар билан зеб беришди, аммо у ҳамон нохуш ва совуқ! Чунки у - морг! Бир шоир бу иборани: "Марҳумларнинг охирги роҳат гўшаси", деб шарҳлаганди. Уни маргхона ҳам дейишади. (Марг: тожикча -ўлим дегани).